k was met mijn veertig jaar, gescheiden , na een huwelijk van twaalf jaar. Ik was geboren en getogen in Rotterdam, en zocht dus hier ook weer een huisje voor mezelf, maar nadat ik eerst een tijdje in een caravan had vertoeft, kon ik hier niets vinden, en kwam uit eindelijk in Vlaardingen terecht. Ik kon hier niemand, en met dit warme weer was ik uit verveling maar een keer naar Hoek van Holland gereden, maar het was daar zo druk, dat ik nergens kon gaan zitten om iets te drinken, en maar weer terug ging. Ik kwam bij mijn flat aan, toen er net een gezinnetje uit de lift kwam, en de kinderen vrolijk met opblaas bandjes in hun hand, tegen me zeiden: Wij gaan lekker zwemmen ! Nou zei ik, ik kom net uit Hoek van Holland terug, wand het is daar veel te druk. O wij gaan daar niet heen hoor, wij gaan altijd hier naar de surfplas, moet je daar ook eens heen gaan ! Ze lagen me uit hoe ik daar moest komen, dus ging ik daar ook maar eens . Ik ging de omgeving eerst maar eens verkennen, en het leek daar inderdaad wel een lekkere plek, er waren een paar strandjes, die elk waren gescheiden door een bebossing. Ik liep om de laatste bebossing heen, toen er een meisje ,naar mijn idee zo van een jaar of achttien, uit de naar me toe kwam rennen, vloog mij om mijn nek, en zei : Ikke zie u, ga u mij help ikke bang? Ik wilde haar al weg duwen, toen ik jongens uit de zag komen, en zij tegen me zei : jongens wil mij pakke, ikke bang. Ik keek haar eens goed aan, ze had een erg kleine bikini aan dat maar net , haar flinke , en haar kutje bedekte, en zei: ik wil je wel even helpen, maar het is toch je eigen schuld, je hebt hen toch zeker zelf mee de in genomen . Nee, ikke niet daan , ikke slape daar , heb zij zeker zien, ze kom naar me toe, als ik mijn bikini aan doe, ikke kon weg lope. ikke niet alleen toe gaan meer ,om kleren hale, u ff mee gaan mij ! Ik begreep haar half, maar liep toch met haar mee. Ze had echt tussen de van karton een sort huisje gemaakt, waar zij nog een tas in had liggen, maar om haar “huisje “heen zag ik enkele condooms liggen. Zij zag dat ik daar verbaast naar keek, en stamelde verlegen : ikke moet toch ete kope! ikke wil eigluk niet doen, nou kan ikke nie slape meer hier ! Zij pakte haar tas mee, wat trouwens het enig was wat ze bezat, en toen ze mij een arm gaf, en bij me bleef lopen, begon ik haar uit te horen. Het bleek dus, dat zij uit Maroco kwam en hier illegaal was, dus geen verblijfplaats of familie had. Onder het praten keek ik toch steeds naar haar flinke , en toen ik weer dacht aan al die condooms om haar “huisje” nam ik aan dat zij er ook niet echt vies van was, en stelde haar voor, om dan tijdelijk bij mij in huis te komen. Glunderend keek ze me aan en zei : O, u lief man , ikke wil wel eg bed slape, u niks doe mij dan? Nee meisje, daar hoef je niet bang voor te zijn, ik zal bij een vrouw of meisje niets doen als ze het niet wil, nou wat wil je doen ? Ze liep nog even bedenkelijk, toe ze zei ; ikke gelove jou, ikke wel mee ga.